.jpg)
11Narewka1.jpg)
Zacząłem wiosną a już Jesień ...po kolana w niej brodzę… Tą złotą jesienią…tą piękną jakże, lecz odchodzącą w pośpiechu porą, pojawiają się jak Ona pośpieszne zdania o Niej… Jakby żegnały się ze światem przed ostatnim odlotem…Jak ptaki wędrowne…wędrowne zdania. Wabią jeszcze kolorowymi liśćmi…paletą barw od których dech zapiera, szeleszczą pod nogami jak listy nienapisane, jak uschnięte marzenia, wiatrem owiane przysiadają za gościnną ścianą domu-ale już coraz bardziej odległe, powpisywane w nieznane i obce kręgi horyzontów, za którymi już niedługo rozpłyną się maleńkim punkcikiem. I chyba tak się stanie że nawet na rysunku dziecięcym będą niewidoczne. I nawet wtedy gdy z namalowanego domu unosić się będzie dym, w oknach czerwienić się będą jak żywe pelargonie, i pies wierny strzec będzie uważnie progów. I płot, jeszcze, choć sterany życiem, nie pochylony, czuwać będzie nad ładem w dziecięcym rysunku…A klamka w drzwiach gotować się będzie na życzliwe poruszenie niespodziewanych acz życzliwych gości… I słoneczko żółtą kredką znaczone w rogu kartki życzliwie zaśpiewa wesoła dziecięcą piosneczkę. Ale na tym rysunku są ptaki i obrazy… Ptaki jeszcze nie przyleciały, obrazy jeszcze nie rozkwitły. Kolory w przestrzeni jeszcze nie wymieszane wiatrem, nie rozprowadzone deszczem. Chmury tak samo zgranatowiałe… I jakby przyciężkie. Ten obraz jest otwarty. Czeka na dorosłość, pojawią się w nim inne elementy spoza tej bajki a niebo zacznie pęcznieć od trosk. Łagodne słońce znajdzie się poza kartką i zacznie tracić swój odwieczny blask. Zacznie się inny czas… Nie wiem dlaczego… Październikowy krajobraz w chłodnych porankach-staje się ascetyczny, gasną letnie zauroczenia, płochliwe, co unosiły się beztrosko ponad łąką i zagajnikiem. Stają się już odległym zapachem, mieszającym się z jesiennym obumieraniem traw, ziół, liści i drzew. I gdybym próbował to narysować, przywołując dziecięce wyobrażenia, chyba namalowałbym próg domu… I siadłbym na nim, i wpatrywałbym się w przestrzeń, a ona-zawsze tak zachwycająco piękna, i-niemożliwa do ujęcia w słowa… Zawsze, kiedy próbuję objąć to piękno słowem, najserdeczniej, jak tylko potrafię, jawi się niemożność przekroczenia niewidocznych granic. Bo ta piękność jest poza moją możliwością opisania jednak… I pozostaje tęsknota która czasem zrealizować się na chwilę potrafi jedynie w kolorowym śnie… Jesień... to już ostatni liść ... purpurą i złotem las płonie. w złocistej Jesień koronie... tyle już poematów o Niej... Tu wszystkie wiersze są w bukach... I zawsze kiedy tu wracam, biorą mnie klony za wnuka... I czerwień kalin jak cyrylicą piszę... czekając na śnieżnobiałą po niej ciszę ... Bo jedna jest tylko mądrość... To CZAS ! październik 2008. ------------------------------------
(na zdjęciu 7 od prawej w ostatnim rzędzie to ja...)
Lechoń napisał w swoich „ Dziennikach” że szczęście w miłości jest wtedy kiedy nic się nie dzieje…kiedy nic się nie musi dziać, kiedy nie chce się aby się cokolwiek działo , kiedy najsłabsze codzienne zdarzenie wydaje się szczęściem, bo się je przeżywa we dwoje… Bo tak najzwyczajniej i najprościej : szczęście –to brak nieszczęść. No i to przecie dobrze... ale naprawdę nie jest to krzepiąca odpowiedź dla naszych najmłodszych Przyjaciół...Bo Oni szczęście to sobie wyobrażają wyłącznie w miłości...Tej wielkiej i szalonej...Kiedy to burze... szaleństwa...uniesienia! No wszystko...byle nie zwyczajność...I nie wiem... I taki, i taki po trosze jestem... 
…Po tych problemach od serca idących, od ostrzeżeń które dają… zaczynam tęsknić za każdym kolejnym dniem…bo życie staje się moim ulubionym nałogiem…Przyjaźń…Miłość… Ale co tam Przyjaźń…? Skąd, ciągle pytam , tyle samotności na tym świecie?...no chyba jednak z nieumiejętności kochania…z igrania z miłością, z wypalania się, z bolesnego rozdźwięku między wyobrażeniem a rzeczywistością jak mówi Magda… I jednak z niedojrzałości własnej lub obiektu uczucia…z nieumiejętności pielęgnowania jego, z braku szczęścia spotkania z miłością, z braku wiary w nią…Że miłość może przegrać to fakt z którym się nie umiemy pogodzić… I zaczynamy szukać winnych… Pierwszy to los- bo On jest wszystkiemu winien…Po drugie -to wszelcy twórcy, artyści i poeci…napisali tyle pięknych książek i wierszy o miłości , tyle przepięknych filmów o cudownych uczuciach, że obejrzawszy to wszystko jeszcze w młodości naszej czekamy, ba!... żądamy nawet od losu, żeby nam się to również w naszym życiu przytrafiło…A takiej zwykłej, normalnej –dobrej miłości, która przychodzi nie wiadomo skąd,nie wiadomo kiedy i od kogo, przyklęka u naszych stóp nawet nie zauważamy… czekając często na Księcia lub Księżniczkę z bajki…Po drodze do tego wymarzonego Ideału zadeptujemy niechcący wiele zaklętych w niego żab…A potem jest już za późno… Tyle we mnie sentymentalizmu i romantyki mówisz Duszko?…no czego chcesz…Przecie ja pochodzę z drugiej połowy XX wieku... A Jeremi Przybora Mistrz K. S. P. powiedział wtedy: że kobieta to najlepszy Przyjaciel człowieka… A ja dodaję że kobieta różni się od mężczyzny a mężczyzna od kobiety…ale kobieta bardziej…:-)
Agnieszki Osieckiej i Bułata Okudżawy nie ma już z nami ponad 11 lat…Niby nie ma ale zobaczcie jak niewiele osób jest i będzie bardziej niż Oni… Bo Poeci to ludzie którzy widzą więcej niż inni…Nie tylko widzą, lecz nadto potrafią to przekazać w słowach…jakże często pięknych…Ich język dopełnia język potoczny i naukowy…bez niego nie było by mowy…nie byłoby punktu odniesienia…Są sfery życia że tylko językiem poetyckim można je opisać i wyrazić ich sedno… Język poetycki opisuje sprawy ludzkiego serca i nie pozwala mu skamienieć…Bo bez Poety nawet poetycki bohater nie byłby szczęśliwy…nie miałby bowiem kto Go wysławiać. Poeta i Bohater, Poeta i Miłość są sobie bardzo potrzebni… …Paulo Coelho, pisarz brazylijski powiedział kiedyś znakomite zdanie : „ Istnieje tylko jeden sposób, aby przekonać się, czy wypełniłeś swoją misję na Ziemi…Jeśli jeszcze żyjesz, to znaczy że jej nie wypełniłeś…” Z całą pewnością Agnieszka i Bułat swoją misję wypełnili… 
Cytuję częściej niż innych, Andrzeja Poniedzielskiego.Cenię go jako twórcę i człowieka w ogóle…Znamy się od lat trzydziestu… To dawne dzieje… Kiedyś na Festiwalu Fama w Świnoujściu .. tam go poznałem. Byłem tam z grupą wrocławskiego Akademickiego Teatru Kalambur , On debiutował z balladami. Kontestował tamtą smutną rzeczywistość… Ale to człowiek interesował Andrzeja najbardziej…jego relacja ze światem i samym sobą… ...On tam poznał Elę Adamiak...i tańczył z nią całą noc w knajpce festiwalowej...i nikomu nie pozwalał się zbliżyć... Ja wówczas mieszkałem z Jasiem Wołkiem i z chłopakami z Teatru… za ścianą Wojtek Belon z Wolnej Grupy Bukowiny…dalej Andrzej Mleczko. Muzyczki grała Mannam i Kora: wschodząca Mega-Gwiazda… i debiutująca, nie znana jeszcze nikomu Grupa pod Budą... A Andrzej śpiewał wówczas, nadzwyczaj cicho i skromnie, jakby nieśmiało o ważkich dla nas wszystkich sprawach…nie od początku Go wszyscy zauważyliśmy… A On mówił tak: „Nie to jeszcze nie koniec, jeszcze trochę pożyjesz… włożysz jeszcze nie jedną czapkę nie jednym się płaszczem okryjesz... Albo...: Oj nie ładnie człowieku nie ładnie, oj nie ładnie, człowieku brzydko! Ty się całe życie tylko bawisz... czasem sobie zmieniasz bawidko... I stąd takie moje sentymenty....I cały czas zafascynowany jestem, jak pięknie żyje Andrzej…jak twórczo…zaganiany…ciągle zajęty… Lecz bez pośpiechu… a i czas na żagle na Wigrach czasem znajdzie… I tam się spotkać nam czasem uda…
A może by jeszcze nie siadać do wspomnień...? Jeszcze nie... Jeszcze się coś wydarzyć może....jeszcze idźmy trochę dalej.. Idźmy My! przecież o każdy krok jednak trochę bogatsi, i czytelniejsi dla siebie jesteśmy lub stać się możemy... I może pewniejsi stawianych kroków… I może zobaczyć nam dane będzie co dziś nie widoczne, bo za horyzontem jeszcze… Ale pisane nam! Bo to jakże , budować obraz na kształt przeżyć nie kompletnych…? kaleki będzie…lub niepełny tylko. No dobrze…ale jeśli nie teraz to kiedy?.. No… a jeśli tyle pytań stawia umysł nie doskonały? Więc może jednak...są jakieś pytania to muszą też być przecież jakieś odpowiedzi. Natura jest doskonała!
Idą Święta…Już dzwoneczki srebrne dzwonią gdzieś w oddali. Jeszcze cicho, ale wiem że bliżej będą i bliżej…A pamięć przywodzi coraz częściej tamte obrazki z dzieciństwa które pojawiać się zaczynają w mrokliwe grudniowe wieczory już od lat wielu…coraz częściej i wyraziściej…A tu coraz więcej światełek ściele się pośród uliczek miasta. Okna w uliczkach jakoś tak w kiczowatej nie estetycznej zgoła oprawie przekazują strojne w świecidełka choinki…a w potężnych sklepach pośród potężnego tłumu coraz skoczniej rozbrzmiewają kolędy wciśnięte ot tak pomiędzy kilogram cebuli i półkę komputerowych gadżetów. I nie ma już świętego Mikołaja i Anioła tylko rzesze dorabiającej młodzieży natarczywie zaczepiają by datek jakowyś w im tylko znanym celu ofiarować. A był kiedyś sztuczny jak choinka ostatnich lat Dziadek Mróz…i poszedł sobie lecz nie ma pustki i w baśni i w legendzie…pojawił się inny, zamerykanizowany rubaszny z lekka choć przystojny niby Mikołaj ale jakoś tak nie święty…bardziej podobny chyba do Dziadka choć z pod kilogramów waty oczy jakby młodzieńcze się szklą…
W deszczu niestety coraz częściej czasem tylko zmieszanym ze śniegiem brniemy poprzez wielkie parkingi uginając się pod naręczem plastikowych toreb , nie pamiętając nawet już co przed chwilą wybraliśmy spośród sterty bliźniaczo podobnych rzeczy…Ale czy kiedyś o nich mogliśmy nawet choćby pomarzyć?
I wszędobylskie sączące się zewsząd kolędy…czy chcemy ich słuchać czy nie… Ale w pamięci odżywają tamte, sprzed wielu lat Święta Bożego Narodzenia. Przychodzą zza zasłony lat Wigilie tamte. Pachnie jakoś tak ciepło bardzo i mile zielone naturalne drzewko, co to je dwa dni wcześniej z Tatą przynieśliśmy z lasu…Ogromne było szczytem swym powały sięgające… ze złotym czubem opartym o belkę sufitu, jakieś takie dostojne i szacowne nawet…Ale przecie takie ludzkie i bliskie…Pierniczki pośród gałęzi ,cukierki takie jakieś znajome lecz w innych papierkach szeleszczą jakby zapraszając by je zdjąć choć dopiero co powieszone…a przecie nie można tak…one jeszcze do Trzech Króli będą…a potem …może Mama pozwoli…czasami znikały te cukierki już pierwszego dnia by potem inni co także skosztować chcieli tego cudu znajdowali zawinięte w papierki szyszki lub kawałki bibuły…Ciepłe Święta także przez papierowe aniołki co to jeszcze Babcia…Ciepłe poprzez włos anielski, piękny srebrzysty co to tak często potrafił się przytulać do ogników naturalnych świeczek mrugających pośród zielonych gałązek…I miś znaleziony pod choinką i skakanka. I wózek co to Tato wystrugał w skrytości w tym właśnie celu…to pół wieku ponad ale jakże pamiętam ten wózek drewniany…jakąż że radość mi przyniósł…
I jakoś tak jest że próbuję połączyć te czasy…Dawny i obecny. Ten czas nasz -oszalały w ilościach produktów z marketowych wystaw i tamten miniony z kolejek siermiężnych i pomarańczy na sztuki, których zapach po dziś dzień pamiętam…I babka pieczona przez Mamę w naszym chlebowym piecu który rozgrzewał się tylko w te kilka dni roku … Pamiętam…
Czegoś mi brakuje w tej rozpasanej, bogatej trochę mi obcej świątecznej aurze…Gubię się w możliwości wyboru świątecznego upominku i w nazwach owoców których nigdy w życiu nie widziałem choć ponoć bywały w świecie jestem…
I kartki jakieś inne choć takie kolorowe i przednie…może przez ten maleńki napis na odwrocie Made in China? A może co innego?…
I mam w pamięci miejsce strudzonemu wędrowcy które tak naturalnie czekało i nie było w tym ani krzty strachu że może naprawdę przyjdzie…Pierwsza Gwiazda na niebie rozpalała grudniowe niebo tak naturalnie i niosła w sobie od serca płynący śpiew kolęd…
I zdawało się że otwierały się drogi i prowadziły do gościnnych domów otwartych i przecie takich przyjaznych i dobrych…
I czegoś mi jednak brakuje choć tak mami nowy ład, tak jasno kuszą kolorowe wszędzie światła …i kolędy śpiewane coraz częściej w obcym języku. Wydaje się tak jakby Chrystus urodził się obok w innej dzielnicy a nie tam gdzie głoszono w Słowie…i wydaje mi się że Gwiazda Betlejemska pomyliła drogę i zamiast niej zawisła nad nami neonowa podróbka którą ktoś odkurzył biorąc z półki marketu obok…Królowie mkną w szybkim BMW roziskrzoną autostradą i wcale nie darzą z taką ochotą Mirrą i Złotem…tombakiem raczej i pierniczkiem z konserwantami zawiniętym w pazłotko…
I czegoś mi jednak brakuje….
A przecie chyba huczniej świętowało się święto, odkładało się w pokładach pamięci na lata, takie dobre takie bliskie takie rodzinne i nasze. A potem długo jeszcze wspomnienia i smak który pozostał do dziś…I były życzenia by chleb łamany przy wigilijnym stole nigdy nie podzielił, by na te dni choćby umilkły wszystkie spory, kłótnie i waśnie…By Radość królowała w nas i dobro.
I tak sobie marzę w ten dobry czas, że może rozpoznamy twarz prawdziwego Anioła i drzwi naszych domów zostaną na oścież otwarte…może zapłonie w nas światełko Betlejem i pozostaniemy dobrzy nie tylko na te dni…
Tego Wam wszystkim życzę Kochani Przyjaciele moi…20.XII.2008 r..
